Cześć. Już po wszystkim. Pół roku minęło od ostatniego posta. Równe sześć miesięcy i dziewiętnaście dni. Jest tu ktoś jeszcze? Jak Wam idzie w życiu? Bo u mnie... Zmieniło się dużo, nawet bardzo dużo. Niektóre sprawy zostawię dla siebie, a niektóre umieszczę tutaj, w internecie, na moim blogu, w moim pamiętniku, który pomaga mi zachować wspomnienia.

 Chciałam wrócić w moje piętnaste urodziny, niestety obudziłam się z tym o później godzinie i nie zdążyłam tego samego dnia. Tak więc wracam teraz, na koniec tygodnia, w Piątek. Planuję się spiąć i dodawać regularnie posty, ale jak będzie sama nie wiem.

 Niedawno zdałam sobie sprawę z faktu, że blog pozwala mi uchować wspomnienia, jest pamiętnikiem, a może i dziennikiem? Już nie pamiętam lekcji języka polskiego, gdy polonistka nam to tłumaczyła. Mam problemy z wspomnieniami i szczerze mówiąc blog to dobry pomysł w takim wypadku.

 Zauważyłam to dosyć późno, że to wszystko gdzieś zanika, jest jak w mgle. To smutne. Spróbujcie sobie wyobrazić siebię, mgłę i własne przeżycia. Te dobre, jak i te złe. Stoicie na środku, na przeciw Was znajduję się mgła, a za nią coś, co jest dla Was bardzo ważne. Własne wspomnienia. To przygnębiające, czyż nie? Ta sprzeczność losu. Niestety, nie możecie nic z tym zrobić. Te wspomnienia są ukryte przed Wami samymi. Brakuje Wam tego. Najbardziej tego co było, bo to przeszłośc, było lepiej. Przynajmniej u mnie, a wydwało się, że było gorzej.

 Zaraz odejdę od tematu posta. No właśnie, jaki jest w tym temat? Morał tej notki jest taki, że wspomnienia są ważne, warto je gdzieś chować. Wiele bym dała, abym mogła je odtworzyć, po kolei tak jak się działo, stało. Więc jeśli tak masz, tak jak ja... Zachowuj swoją teraźniejszość. Pisz dziennik, pamiętnik. Pisz na wattpadzie własną historię, na komputerze, na blogu, na tumblrze, na twitterze, na kartce. Co Ci szkodzi? Zajmuje to może pół godziny, z 24 godzin.